Toos Inspiratieloos. That’s me. Ik heb op het moment echt weinig puf en zin om te schrijven. Nienke Schrijft is op het moment meer Nienke Schildert. Nienke Leest. Nienke Wandelt. Nienke zoekt naar balans.
Mijn diagnose ADHD (ADD) maakte best wat bij me los. Een diagnose alleen verandert natuurlijk niet zoveel. Maar de therapie erbij wel. Ik heb ontzettend veel over mezelf geleerd. En ik probeer dat nu toe te passen in mijn dagelijks leven. Dat gaat met vallen en opstaan. Veel spiegelwerk. Leer mild voor mezelf zijn en dat maakt veel verschil. Toch gooien de hormonen vaak roet in het eten, omdat ik sneller uit balans ben. Door mijn ADHD voel ik emoties intens. Emotionele pijn doet ook fysiek pijn en op momenten dat ik door mijn cyclus uit balans ben, is het erg moeilijk om vast te houden aan wat ik in therapie geleerd heb.
Een voorbeeld hiervan is mijn langdurige single-zijn. Ik ben er oké mee. Maar op dagen dat ik me mentaal niet zo fijn voel, is dat tóch het eerste dat triggers oplevert. Ben ik er dan toch niet oké mee? Ik weet het niet zo goed. Stiekem wil iedereen die grote liefde. Ook ik. Maar mijn realiteit is dat mannen en ik niet voor elkaar gemaakt zijn. En ik weiger om nog een keer mijn hart zo aan gruzelementen te laten meppen.
Mijn blik op relaties is de laatste jaren zó veranderd dat ik niet meer geloof in die ene liefde voor altijd. Relaties zijn eindig en als ik het een tijdje leuk heb met iemand, dan is dat fijn. Maar dan wil ik wél dat ik in die tijd goed behandeld word. Niet voorgelogen en bedrogen. Dat iemand écht voor 100% voor mij kiest. En dat gebeurt dus niet.
Dan heb ik dus liever niets. Maar als je al 8 jaar lang alles in je uppie doet en iedereen om je heen in een relatie ziet zitten, ga je je dus ook echt wel afvragen wat er mis met je is. Op goede dagen weet ik dat er niks mis met mij is. Ik weet wat ik waard ben en ik weet wat ik wil en nodig heb. Op slechte dagen is álles mis met mij. Lekker zwart-wit en lekker ADHD. Want er is dan geen tussenweg voor mij. Truus in mijn kop roeptoetert wat af!
Dating apps heb ik afgezworen, na weer een vlaag van verstandsverbijstering een maand of wat geleden toen ik tóch weer zo’n app downloadde. En na twee dates weer wist waarom ik het zo verschrikkelijk vind, dat hele online daten.
Ik heb wél het plan om weer wat actiever op stap te gaan, al voelt het soms als vijfde wiel. Omdat ik altijd de enige single ben tussen al mijn vrienden. Maar als ik iemand wil ontmoeten, moet ik vaker deur uit. Ik hoop dat de buikwandcorrectie die ik binnenkort krijg, de drempel wegneemt om weer te durven. Nu voel ik me niet fijn in mijn lijf en het idee om dat – letterlijk – bloot te geven, staat me ontzettend tegen. Dus sta ik stil en ik heb dit hele traject niet gedaan om nu wéér stil te staan. Ik wil door. Me weer happy voelen.
Dus. Next stop: buikwandcorrectie. Wordt vervolgd….
