Ik staar al een uur naar een leeg scherm voor me. En waar ik normaal gesproken in een mum van tijd een blog typ als ik inspiratie heb, gebeurt er nu niks. Nada. Nakkes. Eerlijk gezegd is dat met alles zo deze maand. Er komt helemaal niets uit mijn handen. Ik voel me als een hubbabubba-kauwgumpje. Ik begin elke dag met goede moed, maar net als met die kauwgom is de smaak er binnen 5 minuten af. Ik voel me te ver opgerekt en uitgekauwd en als een kauwgombel op het punt van knappen staat.
En er is een heel goede reden voor: 31 maart is de sterfdag van mijn zoon Robin, die in 2011 overleed. Ik heb er mee leren leven hoor: maar de maand maart is gewoon kut. Zou willen dat het op 1 maart middernacht op magische wijze meteen 31 maart wordt, in plaats van al die dagen er tussenin. Want hoe dichter het bij de 31e komt, hoe slechter ik functioneer.
Dan kost alles me dus 3x zoveel energie. Zit mijn ADHD me gi-gan-tisch in de weg als mijn medicatie niet meer werkt. Duurt het 5x zo lang voor ik aan een taak begin. Zijn er drempels die er normaal niet zijn. Van de week was ik blij dat ik een kamer op kantoor deelde met een collega die ook ADHD heeft en die me dus snapt als ik vraag of het oké is als ik mijn koptelefoon opzet voor focus, om zo eindelijk aan die taak te beginnen. En we vervolgens samen lachen als ik nog geen minuut later die koptelefoon weer af zet en roep: eerst thee!
Maar er gaat nu geen dag voorbij zonder huilbui, zonder interne panic attacks, zonder schuldgevoel. Want vorige week had ik een niet-zo-interne panic attack. Had me verrekend en dreigde zonder benzine te komen omdat ik natuurlijk precies net met een bijna lege tank even niet oplette en een verkeerde afslag nam. Ik moest mijn dochters vragen om tegen me te blijven praten omdat ik in mijn kop zat te foeteren (zelfkritiek is kritiek hoog op zo’n moment) en ik merkte dat ik mijn stress ab-so-luut niet onder controle had. Ik tankte uiteindelijk 44.2 liter. In een tank waar 45 inpast. De opluchting was groot. Mijn dank aan mijn dochters ook – doordat ze tegen me bleven praten, hielden ze me rustig. En tja, dat schuldgevoel he? Want IK ben toch de volwassene, IK ben degene die rustig moet zijn. ZIJ zijn niet degenen die MIJ moeten dragen dan. Dat is MIJN taak.
Je merkt: ook zelfcompassie is lastig als ik zoals nu eigenlijk te ver heen ben. Ik doe zo keihard mijn best. Ik sport voor dopamine, zoek de natuur op en pak waar ik kan elke vrije minuut zon in de tuin. Luister naar muziek en Storytel. Schilder en ben creatief waar ik kan – zonder grenzen te zoeken dat ik iets moet maken dat “mooi genoeg” is. In plaats daarvan hou ik het bij kleine schetsen in een schetsboek. Ik lees, want lezen maakt me blij, maar het is gewoon niet genoeg. Ik wéét waardoor het komt. Spreek het ook uit. En omdat we allemaal zo lekker neuro-divers zijn, snappen mijn dochters het. Krijg ik extra knuffels. Kookt mijn oudste omdat ik in volledige paralyse zit.
Truus in mijn hoofd probeert me van de wijs te brengen en roept steeds een beetje harder. Om boos te worden op mezelf als iets niet goed gaat. Soms lukt dat haar (en heel eerlijk: ietsje vaker dan soms). Het helpt me dan om het uit te spreken dat het mijn ADHD is die spreekt, dat het logisch is dat ik me kut voel. Dat het niet erg is dat mijn meiden er voor me zijn. Dat Truus gelijk heeft dat het niet zou moeten, maar het is als single moeder nou eenmaal keiharde realiteit is dat ik niet iemand naast me heb die me door deze maand loodst. Dat ik het allemaal zelf moet doen en dat dat natuurlijk niet lukt. Niet elke dag in elk geval. Dus ik doe mijn best. Want meer kan ik niet doen. En de winst vergeleken bij vorig jaar: ik kan nu relativeren. Omdat ik precies weet wanneer het mijn ADHD is die de lat weer eens ver-buiten-bereik-hoog legt. En dus lukt het me om Truus sneller weer in haar hok te krijgen. Lukt het om liever voor mezelf te zijn.
En lukt het dus ook om tóch deze blog te typen. Omdat ik als ik eenmaal die paralyse uit ben, ik het echt wel kan. Ik taken afmaak. Maar niet zonder slag of stoot. Is het al 1 april?!
deze blog is eerder verschenen op dedpominas.nl, hét platform voor vrouwen met ADHD.
