Huilend zit ik in de spreekkamer van mijn huisarts. Want na drie keer prikken en drie keer slechte waardes is de diagnose diabetes uitgesproken: ik heb diabetes type 2. Iets waar ik al op rekende, maar wat toch nog aardig hard binnenkomt.
Al maanden zit ik niet lekker in mijn vel. Ik voel me moe, neerslachtig, opgejaagd. Ik kan het niet goed omschrijven, maar het voelt een beetje alsof ik op een burn-out af ren. Terwijl ik het op mijn werk en mijn verdere leven toch echt prima naar mijn zin heb. Maar dat onbestemde gevoel doet me mijn huisarts bellen. Is mijn bloeddruk nog wel onder controle? Want de vorige keer dat ik me zo voelde als nu bleek dat de oorzaak.
Het is dit keer ook de boosdoener. Want na een week lang drie keer per dag meten is de uitkomst een te hoge bloeddruk. Mijn medicatie dosis moet verdubbeld en als mijn huidige voorraad op is, moet ik over op een ander medicijn. Een vingerprik wijst uit dat mijn nuchtere suikerspiegel (in de ochtend voor je gegeten of gedronken hebt) te hoog is. Dat zorgt ervoor dat mijn huisarts een volledig bloedonderzoek voor me aanvraagt. En na de uitslag – die niet goed was – nog een keertje.
Diagnose Diabetes type 2 dus. Dat zat er wel aan te komen, want doordat ik 3x zwangerschapsdiabetes heb gehad, was de kans wel groot dat ik ooit diabetes type 2 zou ontwikkelen. Zeker in combinatie met mijn gewicht. Naast de suiker zijn mijn leverwaardes ook niet goed. Mijn nieren hebben het zwaar. En alles heeft met elkaar te maken. Door die bloeddruk en die suiker. Daardoor voel ik me zo belabberd. Mijn lever en nieren kunnen de afvalstoffen niet meer verwerken en er moet ingegrepen worden. Na lang nadenken en overleggen met vrienden en familie weet ik:
Ik ga voor de maagverkleining.
Ik heb dit al eerder overwogen, maar toen toch niet gedaan. Want ik vond het “cosmetisch” want als ik slank zou zijn, dan was ik weer mooi genoeg. En dat vond ik zwak van mezelf: ik wilde leren mezelf accepteren zoals ik ben. Mét maat 44/46 als confectiemaat. En een veel te hoog cijfer op de weegschaal. Ik verstop me niet in wijde kleding, ik laat me zien. Ik draag mooie lingerie omdat ik me daar fijn bij voel. Maar geloof me: elke keer dat ik in de spiegel kijk voel ik me lelijk. Daar kan geen affirmatie als “ik ben goed genoeg, ik ben mooi genoeg en ik verdien liefde” tegenop. Dat kritische stemmetje in mijn hoofd is er veel en veel te sterk voor.
Nog een reden dat ik eerder van afzag van maagverkleining, was ik bang voor loshangend vel. Je ziet dat zó ontzettend vaak, mensen die slank zijn maar nog steeds geen mooi figuur hadden door al dat losse vel. Toen een man me vertelde dat hij een vol lijf mooier vindt dan een slank met die loshangende kwabben was het voor mij wel duidelijk. Géén maagverkleining. Want dan ben ik wel slank, maar dan voel ik me nóg niet mooi. En dat is toch waarvoor ik het wilde doen. En als mannen het dan óók niet mooi vinden wat schiet ik er dan mee op?!
Waarom ik er nu dan tóch voor kies? Het is niet meer cosmetisch. Het is pure medische noodzaak. Mijn lijf heeft het letterlijk te zwaar. Kan het niet meer aan. En ja de kans is groot dat áls ik echt die maagverkleining heb gehad, ik loshangend vel heb. Ik mezelf dan nog stééds niet mooi vind. Dat zij dan maar zo. Ik heb dan in elk geval wél weer een gezond lijf. Want dat is het allerbelangrijkste.
