…In je uppie op de bank. Steeds vaker bekruipt me dat gevoel. Vorig jaar nog had ik mannen volledig afgezworen. Was ik weer eens kapot gegaan door leugens en bedrog. Nooit meer dat ik dat nog een keertje ga doen, kapot gaan om een man. Ik hoor het mezelf nog zeggen.
Fast forward naar het eind van de zomer en ik besefte me dat ik de afgelopen anderhalf jaar de angst weer eens liet regeren. Ik val niet snel voor iemand, maar áls ik val, dan val ik hard. En tot nu toe dus vooral keihard op mijn plaat.
Ik merk dat ik het steeds vervelender begin te vinden dat ik altijd en eeuwig de enige single ben. Avond aan avond alleen op die bank – ondanks vrienden en familie om me heen. Het doet gewoon wat met als je jaar na jaar niet iemands nummer één bent, iemands prioriteit. Want hoeveel mijn vrienden en familie ook van me houden, de realiteit is dat zij op mijn lijstje hoger staan, dan ik op die van hun. En dat is logisch. Maar wel ontzettend pijnlijk.
Mijn psycholoog daagde me tijdens mijn ADHD-traject uit om tóch weer te gaan daten. Omdat ik geleerd heb te herkennen welk gedrag door mijn ADHD komt – keihard het diepe in en keihard naar de klote dus – en om dat gedrag te voorkomen. Dit keer was de bedoeling: daten met beleid.
Valkuilen in beeld gebracht. Inchecken bij mijn gevoel, niet die hyperfocus op iemand, maar langzaam aan. Dat ging een tijdje goed. Ik viel, maar niet meer te pletter. Toen bleek dat het tussen hem en mij niet ging werken door een totaal verschillende manier van naar het leven kijken en niet ik maar juist hij in een hyperfocus zat, had ik er vrede mee. Ik baalde, was verdrietig, maar ging niet kapot.
Een aantal weken verder, een aantal dates verder. Zit ik dus toch weer met mijn goeie gedrag in mijn uppie op de bank. Vol in de glam, make-upje, mooie outfit aan. Ik zou op date vanavond. Maar ik ben weer eens geghost. Voor de derde keer in korte tijd. Ondanks appen, videobellen, noem het maar op.
Waarom is daten toch zo ongelofelijk kut?
Ben ik niet leuk genoeg? Niet bijzonder genoeg? Alleen maar een mooi snoetje maar verder niet? Voor de één te druk, voor de ander te intens. Of te serieus, te emotioneel. Er is altijd wel iets niet goed aan mij. Volgens die ander dan. En dat kwetst. Ik wil mezelf zijn, maskers af. Dan maar te serieus. Of te emotioneel. Ik héb veel meegemaakt en ja dat merk je. Dit is wie ik ben. Door schade en schande, ontelbaar vaak te pletter gevallen, maar ik sta altijd wel weer op. Ben sterk, loyaal, zorgzaam. Maar dat geen man dat ziet, niet verder kijkt dan de buitenkant en alleen snelle seks wil, niet de moeite neemt om mij echt te leren kennen, dat kwetst nog veel meer. En het vraagt zo ongeveer álles van mijn mentale weerbaarheid om niet helemaal gillend gek te worden. Zelfvertrouwen te houden. Vol te houden. Want de makkelijke weg is friends with benefits. De weg waar ik veel te vaak zelf voor kies. Geen risico, want het blijft lekker aan het oppervlak. Maar als ik heel eerlijk ben: ik wil méér dan dat. Prima als het zo begint. Langzaam aan. Maar uiteindelijk, uiteindelijk wil ik ooit eens ervaren hoe het is om iemands nummer één te zijn. Iemand voor wie ik goed genoeg ben zoals ik ben. Met mijn levenservaring, mijn ADHD en af en toe die kuthormonen die opspelen. Met al die eigenschappen die de waardeloze kerels niet konden waarderen. Iemand die voor me door het vuur gaat zoals ik dat ook doe als ik van iemand hou en die altijd voor mij kiest. Want heel eerlijk: dat gevoel heb ik nog nooit gehad.
