Kun je teleurgesteld zijn na een diagnosestelling? Nou, ja dus. Mijn oudste dochter heeft ADHD, ik heb ADD. Mijn jongste heeft ook nogal wat issues en na mijn eigen diagnose wist ik vrijwel zeker: zij heeft het ook. Op advies van mijn psycholoog vroegen we bij de huisarts een verwijzing aan om haar vóór ze naar de middelbare school gaat te laten testen. Vorige week kregen we de uitslag.
En ik kan je vertellen dat ik totaal flabbergasted bij dat gesprek zat. Nee wacht. Eerlijk gezegd was ik totaal uit het veld geslagen. Waarom? Nou, de conclusie van wekenlang onderzoek, tests en gesprekken, was dat mijn dochter “hooggevoelig” is. Ze heeft onmiskenbaar kenmerken van ADHD, maar volgens de experts niet genoeg voor een diagnose en komen haar klachten doordat ze niet zo goed kan omgaan met gevoelens en prikkels en opgroeien in een gebroken gezin. Hooggevoelig dus.
Tijdens het gesprek al moest ik heul heul heeeeeul erg mijn best doen om niet in ADHD-gedrag te vervallen. Want ik ben dan nogal hooggevoelig (haha) en reageer dan uit impuls en negatieve gedachten nemen over. “Ja joh zie je wel, kutmoeder ben ik. Door die klotescheiding en twee gezinnen kan mijn dochter niet opgroeien zoals ze verdient. Ik doe ook helemaal niks goed he?” Heerlijk ADHD-denken in dat bovenkamertje van mij.
Niet dat ik nou per se die stempel van ADHD wil voor mijn jongste, want die stempel op zich doet natuurlijk helemaal niks. Maar die stempel geeft haar wél toegang tot begeleiding en therapie. Voor haar. Om met waar ze in vastloopt aan te pakken. En nu? Gesprekken met een gezinscoach. Van ons als ouders. Misschien ook wel eentje met junior erbij. Zodat wij haar beter leren begrijpen en beter met haar om leren gaan.
Nou mevrouw de professional, IK ZIT HIER DUS JUIST OMDAT IK HET BEGRIJP!! Omdat ik het herken! Omdat ik zélf al die ellende meegemaakt heb en dat bij mijn dochters wil voorkomen graag! Ze tikt verdorie het héle rijtje af met kenmerken van meisjes met ADHD en jullie conclusie is “hooggevoelig”?! Dat is ze inderdaad, emotieregulatie is nogal een dingetje he, bij ons ADHD’ers. Maar ze is óók snel afgeleid, kan totaal niet opletten als ze iets niet interessant vindt, geef haar geen instructies van meer dan drie stappen want dan ontploft ze. Haar kamer is een alsof er een bom ontploft is en opruimen? Haha wat een lachtertje. Dat kan ze niet zelf. Want ze kan het óf niet overzien, óf ze wordt halverwege afgeleid en tadaaaaa niet een bom maar een atoombom is afgegaan in haar kamer. Ze heeft intense emoties en stemmingswisselingen en ze kletst aan één stuk door. Echt non-stop als ze de kans krijgt. Ga met haar 5 kilometer wandelen in het bos en het is alsof je op pad bent met Donkey uit Shrek.
Vriendschappen gaan moeilijk – hyperfocus op nieuwe vriendinnen, maar vriendinnen houden is een ander verhaal. Ze kan niet tegen onrecht en niet tegen het feit dat mensen zich door groepsdruk anders voordoen dan ze zijn. Ze voelt zich anders dan de rest in haar klas, heeft moeite met aanpassen aan situaties als het niet gaat zoals ze in haar hoofd in 25 scenario’s bedacht had van tevoren. Want net als bij mij staat haar hoofd nooit stil. Nooit.
“Niemand is echt zichzelf mama! Op school doen ze allemaal anders om erbij te horen. Tegen mij zeggen ze dat ik hun vriendin ben, maar tegen elkaar noemen ze mij een kutkind. Of ze doen heel lief waar de juf bij is, maar op het plein pesten ze die ene jongen. Ik kan daar niet tegen en dat vinden ze niet leuk. Ik ben anders dan de rest.”
Het hele weekend na het gesprek was ik van de leg. Kon ook even niks met mijn eigen ADHD beginnen, omdat ik in een soort paniekstand beland was. Constant malende gedachten. Hoe kan het in hemelsnaam dat ze dit niet zien?! Waarom faal ik zo? Ben ik echt zo’n slechte moeder dat ik mijn eigen kind niet begrijp volgens de experts? Zit ik er zó naast dat ik denk dat het ADHD is, en overdrijf ik en is het inderdaad alleen hooggevoelig? Klopt mijn eigen diagnose dan ook niet? Ben ik ook alleen maar een beetje “hooggevoelig?”
Echt, nu ik dit zit te typen voel ik de frustratie en de tranen weer opbouwen. Binnenkort heb ik het eerste gesprek met die gezinscoach. Ik zal er braaf naar toe gaan. Maar als ik ook maar één keer het gevoel krijg dat we er geen reet mee opschieten, dan vraag ik een second opinion aan.
Voor nu ga ik maar eens op zoek naar mijn hyperfocus. En googlen op “hooggevoelig”.
deze blog is eerder verschenen op dedopaminas.nl. Hét online platform voor vrouwen met ADHD.
