Al zeven jaar lang sta ik als single mama overal alleen voor. Mijn ex en ik hebben omwille van onze kinderen redelijk goed contact. Als het nodig is, staat hij klaar om bij te springen. Daar ben ik dankbaar voor, want het gaat heel vaak anders na scheidingen. Maar in het dagelijks leven sta ik er alleen voor. Elke dag.
Ik ben het gewend inmiddels. Ik heb sterke schouders en ik ben een sterke vrouw. Dop mijn eigen boontjes. Betaal in mijn eentje de rekeningen. Kan soms een beetje sparen. Om op vakantie te gaan. Om leuke dingen te doen. Ik heb het goed.
Maar best vaak valt het alleenstaande moeder zijn me echt wel zwaar. Elke beslissing alleen moeten nemen. Mijn dromen niet waar kunnen maken omdat ik (financiële) verantwoordelijkheden heb en geen risico’s kan (of durf te) nemen. Een zware dag niet van me af kunnen praten bij een partner. Geen arm om me heen als ik het even zwaar heb. Geen rem als ik mijn grenzen over ga. Niemand die het even van me overneemt als ik een rotdag heb. Die gewoon spontaan even iets kleins doet als een kop thee voor me zetten. Geen bescherming als ik het nodig heb. Niemand die me laat inzien als ik iets niet handig doe. Of juist ontzettend trots op me is. Slecht nieuws verwerk ik jankend in mijn eentje in mijn gele stoel. Keer op keer, dag na dag.
En natúúrlijk heb ik vrienden en familie die er voor me zijn. Die staan altijd klaar als ik aan de bel trek. Maar toch is het anders dan een vaste partner hebben. Ik heb geaccepteerd dat het niet voor me is weggelegd, zo iemand die mij op één zet. Het doet verrekte zeer. Dat wel.
Wat voor mij de balans goed houdt, is mijn tijd alleen. Ik zeg wel eens gekscherend dat het het enige goede is aan gescheiden zijn. Als mijn meiden er niet zijn, heb ik alle tijd voor mij alleen. Om de batterijen op te laden en om leuke dingen te doen. Meer dan wanneer je getrouwd bent en 24 uur per dag je kinderen om je heen hebt.
Het steekt me als ik dan via via hoor dat er weer eens over me gepraat wordt. Over story’s die ik op insta postte tijdens Koningsdag. Of toen ik een weekendje weg was naar Hamburg. Dat mensen achter mijn rug om over me praten is niet nieuw. Het zal nooit veranderen. Wat ik ook doe of deel of zeg.
Te veel story’s. Te veel drank. Te veel plezier met een leuke groep gasten die op hetzelfde plein was. Te veel alles? Ik weet niet zo goed waar jouw oordeel vandaan komt. Maar knoop alsjeblieft achter je oren dat ik het af en toe nodig heb om een avondje alles los te laten. Te feesten. Mezelf te kunnen zijn. Te lachen. Gelukkig te zijn. Even geen sores. Of verwachtingen en verantwoordelijkheden. Om voor een avondje te vergeten dat ik een róttijd achter de rug heb het laatste half jaar. En de pijn daarvan gewoon even niet wil voelen. Heel even niet. Ik was niet straalbezopen, deed geen gekke dingen. Ik deed niemand iets aan.
Maar jij met je oordeel over mij wél. Weet dat jij maar een klein deel van mijn leven ziet. Namelijk dat wat ik verkies om te delen. Misschien vind jij dat ik te veel deel? Ik deel nog veel meer niet. Was je jaloers dat jij zelf thuis ongelukkig op de bank zat? Had jij ook een avondje lekker los willen gaan? Willen flirten en dansen? 100% jezelf willen zijn en een fantastische avond willen hebben? Is dat het? Of gun je het mij gewoon niet en vond je het daarom nodig om achter mijn rug om negatief over mij te praten? Stel je zelf die vragen eens. Want je antwoorden zeggen meer over jou, dan over mij.
2 gedachten over “Je roddels over mij doen pijn”
Dit is zo ongelofelijk herkenbaar!
Er moeten schijnbaar altijd mensen in iemands omgeving zijn die graag iets negatiefs moeten zeggen over een mens als ze daar de minst geringste kans voor krijgen.
Ik denk dat dit gebeurt door geen uitlaatklep te hebben voor hun eigen frustraties, of moeten leven in bekrompen leefstijl situaties (die ze zich zelf opleggen en dat niet eens beseffen), dat neemt niet het feit weg dat er in hun karakter iets ontbreekt en daar boosaardigheid voor in de plaats is gekomen. Mensen die een goede geestelijke balans bezitten hebben aan zo’n abnormaliteit helemaal geen behoefte en zijn niet daar ook niet mee bezig.
Helaas zit de wereld vol van zulke zielige mensen die niet eens beseffen dat geestelijke balans bestaat, want dat hangt vast aan intelligentie.
Ook is het een feit dat het pijn kan doen en zeer zeker niet prettig is, maar helaas ben je daar machteloos in, dus probeer het zo veel mogelijk van je af te zetten, want waard zijn ze het niet dat het jou bezig houd.
Ik noem ze opvulling van ruimte want meer zijn ze niet.
Hier kan je alleen maar een muur voor opbouwen, zodat je het niet meer raakt en er geen last meer van heb, want er zullen altijd zwetsers zijn in deze wereld⛔️
GENIET VAN JE LEVEN, en wordt wat egoïstischer daar heb je recht op want je bent een TOPPER!🌸
Jammer he? Ik denk wel dat dit in een dorp meer zo is dan in een stad. Maar dan nog. Oordelen over een ander is het makkelijkst wat er is, maar vaak ook zó oneerlijk.