Jarenlang heb ik mijn spiegelbeeld verafschuwd en gehaat. Was ik kwaad op mezelf en vond mezelf de grootste loser dat ik niet afviel ondanks alle diëten. Hoe veel of hoe weinig ik ook at, of ik sportte of niet; het maakte niet uit. Afvallen ging niet. Ik was doodongelukkig met wat ik in de spiegel zag.
Bij mindfulness en zelfbeeld trajecten bij de psycholoog, moest ik dagelijks voor de spiegel staan en mooie dingen van mezelf benoemen. Verder dan mijn ogen, borsten en benen kwam ik op een goede dag niet. Op minder goede dagen vond ik echt helemaal niks mooi aan mezelf. De gedachten die daarmee gepaard gingen waren nog slechter dan slecht. Mijn eigenwaarde hing af van het getal op de weegschaal en vooral aan mijn spiegelbeeld. Hoe vaak ik mijn jarenlange single zijn wel niet geweten heb aan mijn uiterlijk… Nooit was ik volgens mezelf goed genoeg. Daten deed ik, maar meer met een soort bluf-mindset. Ik blufte me door dingen heen. Maar als er dan eens iemand was die interesse had, dan verklaarde mijn hoofd hem voor gek. Waarom iets met een dikzak zoals ik beginnen als iedereen mooier en beter en vooral slanker is? Alleen bij mijn friend with benefits die ik anderhalf jaar had, durfde ik mezelf te zijn.
Maar over het algemeen gold: in mijn hoofd was iedereen die slanker was per definitie beter dan ik. Want ik was dik en dus lelijk en dus niet goed genoeg. Totaal ongezonde gedachtes natuurlijk. Maar ze waren hardnekkig en zaten diepgeworteld in mijn overtuigingen. Die mindfulness en zelfbeeld dingen hielpen dus ook geen zier.
Toch kostte (en kost…) het me nu ik slank ben soms ook moeite in die spiegel te kijken. Zie ik de sporen op mijn lijf van de operatie. Mijn buik met los vel – niet dramatisch veel, maar ik had zó gehoopt dat het ‘afdakje’ of mijn ‘cupcake’ weg zou zijn nu. Dat is helaas niet zo. En er zijn dagen dat ik daar zó van baal, dat ik me nog net zo lelijk voel als voor mijn operatie.
Maar de laatste tijd merk ik dat het héél langzaam omdraait. Steeds vaker zie ik positieve dingen aan mezelf. Zijn er meer dagen waarop ik blij ben met hoe ik er uitzie nu, dan dagen waarop ik baal van die buik. Die buik zit er, en die gaat ook niet weg. Want een operatie wordt niet vergoed en de duizenden euro’s die het kost, die heb ik niet. Acceptatie is de eerste stap. En die heb ik denk ik wel gehad. Ik ben goed genoeg zoals ik ben.
Als ik nu voor de spiegel sta, kan ik op een positieve manier naar mijn lijf kijken. Met littekens en afdak en een allesbehalve strakke buik. Ze tonen wat mijn lijf heeft doorstaan. Drie zwangerschappen. Keizersnede. Aankomen. Bijna 40 kilo afvallen. Tijgerstrepen. Maar mijn lijf is weer gezond. En daar gaat het tenslotte om. Ik ben trots op hoe het gelukt is om die kilo’s kwijt te raken.
Trots op mijn spiegelbeeld
Vandaag was ik ook voor het allereerst trots op mijn spiegelbeeld. Niet gewoon blij met wat ik zag (met kleding aan ben ik dat sowieso de laatste tijd al wel), maar echt trots. Stond ik voor een levensgrote spiegel in het toilet van een restaurant, voor de kerstborrel van mijn werk. In mijn mooie broekpak met glitter mouwen. Legs for days en mijn nieuwe hoge hakken. Bos met krullen en stralende ogen. Eindelijk blij en trots op mijn spiegelbeeld. Perfect ben ik niet. Maar kijk waar ik vandaan kwam. Van intense zelfhaat naar blij en trots zijn op mezelf. Ik werd er een beetje emotioneel van. Om daarna met een grote lach op mijn gezicht naar buiten te stappen. Voor het eerst in mijn leven ben ik trots. Op mezelf. Gewoon trots. Op alles.
