Na 4 maanden wachten door corona had ik deze week eindelijk mijn screening. Ik moest al om 8 uur in het Rijnstate Ziekenhuis zijn in Velp. Gelukkig lekker vroeg, dan zit je er tenminste ook niet echt tegenaan te hikken de hele ochtend. Ik moet zeggen dat ik aardig gespannen was. Het voelt een beetje als op sollicitatiegesprek gaan. En dan keer drie. Want je hebt tijdens een screening voor maagverkleining bij Vitalys drie gesprekken. Met een diëtiste, een psycholoog en een verpleegkundige.
De dag begon met bloedprikken. Liep niet helemaal naar wens door gedoe met het computersysteem en iemand die onwel werd. Ik was ruim op tijd in het ziekenhuis, maar liep nu alsnog te stressen. Want als ik ergens niet tegen kan is het wel te laat komen. Maar goed. Uiteindelijk waren de buisjes bloed getapt en kon ik doorlopen. Bij Vitalys werd ik gemeten en gewogen. Ik blijk een centimeter gekrompen. Over het gewicht zullen we het maar niet hebben. Vind dat toch nog te confronterend om hier op te schrijven. Wie weet komt dat nog.
Net genoeg tijd voor een kopje koffie en een kort gesprekje met de twee anderen die ook hun screening hadden. Waaronder iemand die voor de tweede keer komt. Dat geeft de burger moed. Maar niet heus. We rouleerden onze gesprekken. Ik mocht als eerste naar de verpleegkundige. Ze stelde een heel aantal vragen over mijn medische geschiedenis. Over erfelijke dingen in mijn familie. Zijn er anderen met overgewicht? Hoe zit het met diabetes? Hart- en vaatziekten? Je kunt het zo gek niet bedenken of het werd gevraagd. Ook werd er een kort lichamelijk onderzoek gedaan – al stelde dat niet heel veel voor.
Psycholoog
Daarna een gesprek met de psycholoog. Van tevoren maakte ik me hier heel erg veel zorgen om. Ik heb natuurlijk best wat dingen meegemaakt in mijn privéleven. De ziekte en het overlijden van Robin. Mijn huwelijk dat stuk liep. Een burn-out en depressie. Een paar jaar geleden zou ik niet klaar zijn geweest voor dit traject van maagverkleining. Dat kon ik in alle eerlijkheid wel zeggen. Het gesprek met de psychologe was fijner dan ik verwacht had. Ik kon gewoon vertellen wat er gebeurd is in mijn leven en hoe ik met hulp van familie, vrienden en therapie er weer bovenop gekomen ben. Geleerd heb grenzen aan te geven. Me niet meer altijd en eeuwig de mond laat snoeren. Me niet meer aanpas aan een ander. En dat het nu tijd is voor mezelf.
Het werd nog even lastig toen ze me vroeg wat ik zag als ik in de spiegel naar mezelf kijk. Want wat ik zie, staat los van hoe ik mezelf als persoon vind. Ik heb geen hekel aan mij als persoon. Integendeel. Ik ben trots op wie ik ben en hoe veerkrachtig ik ben. Hoe sterk. En hoe ik de laatste twee jaar echt mezelf durf te zijn. Waar ik wél een hekel aan heb is mijn lijf. Ik haat het. En ik hoop dat als ik het traject achter de rug heb en ben afgevallen, ik naar mezelf in een spiegel kan kijken en me mooi kan voelen.
afkicken van koolzuur
Als laatste het gesprek met de diëtiste. Het was confronterend en verhelderend. Ik eet te weinig. En ik heb veel te veel “eetregels” in mijn hoofd. Die gestoeld zijn op diëten uit het verleden, dingen die ik ooit gehoord of gelezen heb. En negen van de tien zijn onzin. We hebben het gehad over dingen die ik nu al kan doen om mijn eetpatroon aan te passen. Tussendoortje en ontbijt in de ochtend omdraaien is daar een voorbeeld van. Of überhaupt ontbijten. In de avond ook wat eten als ik trek heb – de na het avondeten niet meer eten-regel is ook kolder namelijk. Mezelf dingen gunnen en me niet bij élk ongezond iets dat ik eet me ontzettend schuldig voelen. En wat ik ook moet aanpassen: stoppen met drinken van koolzuurhoudende drankjes. Ik drink normaal alleen water, koffie, thee en spa rood. In het weekend af en toe (gin)tonic. En spa rood en tonic moet ik gaan minderen. Want na de operatie kan ik dat niet meer drinken. Dát wordt afkicken.
