Het is alweer drie maanden geleden dat ik mijn maagverkleining kreeg. Hoog tijd voor weer eens een update over hoe het nu gaat!
In het heel kort: het gaat ontzettend goed! In het begin was het erg zoeken naar balans, maar ik denk dat ik die inmiddels gevonden heb. Ik heb het geluk dat ik zo ongeveer alles nog eten kan – dat gaat ook vaak genoeg anders. Ook heb ik het geluk dat ik bijna nooit dumpings heb. Ik heb er eerlijk gezegd pas één keer last van gehad. En dat hou ik natuurlijk graag zo. Daar hield ik zó aan vast, dat ik amper nog nieuwe dingen probeerde te eten – zeker als dat buiten de deur was. Dat is natuurlijk geen leven. Natuurlijk is het vervelend als iets niet goed valt, maar het ergste dat kan gebeuren is dat ik of naar huis moet, of even ergens een half uurtje afzonderen tot ik me weer goed voel. Dus heb ik mezelf een denkbeeldige schop onder de kont gegeven en ben weer gewoon gaan eten. En dus ook dingen die ik sinds de operatie nog niet gegeten had.
De operatie heeft natuurlijk veel gevolgen, maar ik wil niet dat het me belemmert om dingen te doen of te ondernemen. Ik ga dus gewoon uit eten (want ja, dat kan écht nog wel na een maagverkleining). Vaak kan ik lang niet alles op, maar tot nu toe deden ze nergens moeilijk over het meegeven van wat over is gebleven. Ik kies om die reden dus wel voor iets dat ik kan meenemen en thuis nog op kan eten. Bij biefstuk heeft dat niet veel nut…
Qua gewicht gaat het ook ontzettend hard. Op een onsje na is er twintig kilo af nu. En niet dat getal maakt me blij, maar mijn eigen spiegelbeeld. Ik zie weer jukbeenderen, minder onderkin. Kleding maat 42 past weer en ik voel me zowaar weer aantrekkelijk in plaats van altijd mezelf te willen verstoppen. Of me in gezelschap altijd de mindere van een ander te voelen. Want dat deed dik zijn met me: ik voelde me altijd lelijker of minder dan iedereen die slanker was dan ik. Want: slank is mooi en dik is lelijk. Ik was dik en dus was ik lelijk. Dat los kunnen laten mentaal gezien is de grootste overwinning.
Ik ben er nog lang niet. Hopelijk gaan er nog aardig wat kilo’s vanaf. Maar zoals ik me nu voel, ben ik ontzettend blij dat ik gekozen heb voor mijn mini bypass. Want al is het lang niet altijd makkelijk – ik ben snel moe, heb het constant koud, vind ik het heel erg lastig soms om een half uur te moeten wachten met drinken nadat ik gegeten heb (dat is in een restaurant dus echt niet handig) en heb ik dagen dat ik niet veel eten kan omdat niks fijn valt… het was het waard. Ik ben ein-de-lijk weer blij met wie ik zie in de spiegel.
