Zo trots als een leren loedel

Ik ben vandaag meer dan trots. En dat wil wat zeggen, want ik ben een schoolvoorbeeld van een ADHD’er die niet snel trots is op zichzelf. Ik geloof dat ik de keren dat ik oprecht trots was op iets wat ik bereikt heb in mijn leven, op mijn twee handen kan tellen. Een schouderklopje omdat ik een belangrijk project succesvol heb afgerond? Of iets heel belangrijks gewoon een keertje onthouden had en niet was vergeten? Nope. Ik voel eerder opluchting, dan trots. Maar vandaag ben ik dus wél trots. Als een leren loedel zoals ze hier in mijn dorp zeggen. Of misschien wel alleen mijn ex-schoonvader? Anyway. Waarom ik trots ben? Om dit stukje tekst dat jij nu leest. Mijn allereerste column als dope dame voor De Dopamina’s.

Ik schrijf al jaren van me af. Over van alles en nog wat. Soms is schrijven haast een soort van therapie. Of een slaapmiddel. Dat klinkt misschien gek, maar als ik iets van me afgeschreven heb, dan krijg ik rust. Als mijn brein weer eens te druk is om in slaap te vallen en ik mijn gedachten ondanks alle trucjes die ik ken niet kan stoppen, werkt het voor mij dus om te schrijven waarover ik aan het malen ben. Al is het drie uur ‘s nachts. Geheid dat ik daarna prompt in slaap val.

Nog zo’n ADHD dingetje dat op mij van toepassing is: ik ben een open boek. Er zijn maar weinig persoonlijke onderwerpen waarover ik niet praat of schrijf. Of deel op mijn insta. Ik wil vooral een eerlijk beeld geven van mijn leven. Ik laat het zien als ik shotjes drinkend sta te feesten op Koningsdag, maar óók als ik me kut voel omdat ik iets gegeten heb dat verkeerd valt, of iets anders wat me dwars zit. Mooi weer spelen, daar doe ik niet aan. Ik ben eerlijk en geen showpony. Ik deel dus ook de dingen die niet zo lekker lopen. En de laatste tijd waren dat er nogal wat.

In september 2023 meldde ik me ziek bij mijn werkgever. Ik zat op het randje van een burn-out en ik snapte niet waarom. Ik vind mijn baan namelijk hartstikke leuk, maar toch liep ik helemaal vast. Ik was alleen maar moe. Eerst dacht ik dat het een overblijfsel was van corona. Overprikkeld, moeite met concentreren en dingen onthouden. Maar vooral: moe. Moe wakker worden, moe weer naar bed. Dus meldde ik me maar weer eens bij de huisarts, die me op mijn verzoek doorverwees naar een psycholoog. Mijn oudste dochter heeft ADHD en ik wilde voor eens en voor altijd zeker weten of ze het niet van mij heeft. Ik ben niet hyperactief zoals zij, maar een “dromerig typje” zoals je online leest over ADD (de niet-hypere variant) ben ik echt totaal niet. Meteen de reden waarom ik in het verleden niet doorgepakt heb, want veel dingen waar mijn dochter last van heeft herken ik.

De psycholoog stelde al vrij snel de diagnose ADD. Want van de hele rits aan kenmerken streepte ik toch behoorlijk wat van af. Van eindeloos doorgaan, perfectionisme dat eigenlijk faalangst is, uitputting en burn out, zelfverwijt, overgewicht, people pleasing, problemen met emotieregulatie – je hoeft me maar aan te kijken of ik jank al – vergeetachtig en chaotisch, slecht overzicht in tijd hebben… check check en check!

Inmiddels ben ik acht maanden verder en poe, wat was dit een heftig traject. Ik zit nu aan de medicatie, waardoor ik niet meer de godganse dag moe ben en weer focus heb. Halleluja! Mijn batterij laadt weer op en ik ben bijna volledig hersteld gemeld op mijn werk. Ik heb door de begeleiding van de psycholoog geleerd milder voor mezelf te zijn en ik kan in plaats van mezelf af te branden af en toe keihard om mezelf lachen omdat ik weer eens een impulsieve actie had die misschien niet helemaal zo handig was…. Maar wel ontzettend tof!

Ik ben 44 en ik heb ein-de-lijk geaccepteerd wie ik ben. En ik ben goed genoeg.Dat laatste kan ik wel heel stoer schrijven nu, maar dit is wel mijn ‘trigger’. Mijn hele leven lang heb ik mezelf namelijk structureel aangepast om aan verwachtingen van anderen te voldoen. Of wat ik dácht dat anderen van mij verwachtten. Hoe harder iemand riep dat ik iets niet kon, hoe beter ik mijn best ging doen om het wél te kunnen. Om dan vervolgens hopeloos te falen, waarna dat kritische stemmetje (ik noem haar Truus) helemaal los ging en me afbrandde. Door mijn therapie weet ik nu wat de ADHD-dingetjes zijn. En dat sommige dingen gewoon mijn schuld niet zijn. Omdat mijn brein anders werkt dan anderen. Weet ik wat het is om steun en positieve feedback te krijgen, in plaats van altijd en alleen maar de focus op waar ik niet goed in ben. Truus was ook altijd de hardste schreeuwer over hoe lelijk ik wel niet was toen ik nog dik was. Nu ik door mijn maagverkleining eindelijk slank ben, houdt Truus gelukkig daarover lekker haar mond.

Maar Truus zou Truus niet zijn als ze niet wat anders zou vinden. En dat is dus de trigger: ik ben niet goed genoeg. Jarenlang was dat een kernovertuiging. Van jongs af aan erin gesleten en heftiger door mijn scheiding, overgewicht en al zeven jaar lang single zijn. Een overtuiging waar ik in therapie meer dan hard aan gewerkt heb om los te laten. Daar was ik trots op. Dat ik kon zeggen “ik ben goed genoeg”.

Maar toen kwam de overgang de hoek kijken en begon het hele circus weer opnieuw. Truus is back mensen. Want ADHD en de overgang, dat is me toch een drama! In mijn volgende blog vertel ik je waarom. Maar nu schenk ik mezelf een lekker drankje in en plof ik trots op de bank. Omdat jij, misschien wel mede- Dopamina, mijn stukje tekst leest. Echt hoor. Zelfs Truus is trots.