Waarom ik nu zoveel beter af ben

Vijf jaar geleden stortte mijn wereld in toen mijn ex vertelde dat hij scheiden wilde. Hij was – niet voor de eerste keer – verliefd op een ander en ging bij me weg. Het werd met tijdens het paasontbijt na enig aandringen klakkeloos verteld. Ik ging er kapot aan, maar nu na vijf jaar weet ik waarom ik nu zoveel beter af ben.

De eerste maanden na dit bericht tijdens Pasen ging ik in zombiemodus. Ik weet amper nog hoe ik de dagen doorkwam. Door veeeel te praten, nog veel meer te huilen en steun te zoeken bij vrienden en familie. Die voor me klaarstonden, ook als dat weer in tranen was.  En me desondanks aanhoorden en er voor me waren. Ik kan nog steeds een stukje van de pijn voelen die ik toen ervaarde. Zomaar aan de kant geschoven worden, dat deed wat met mij. Ik ging er kapot aan. Nog nooit van mijn leven heb ik me zó waardeloos gevoeld als toen. Zo onbelangrijk en zo niet goed genoeg.  Antwoorden op de vraag hoe je iemand zomaar klakkeloos bij het oud vuil kan zetten na alles wat we meegemaakt hadden, heb ik nog steeds niet. Maar eerlijk gezegd heb ik ze ook niet meer nodig. 

Die periode heeft mij als persoon al mijn zelfvertrouwen en eigenwaarde gekost. Ik heb er lang over gedaan en er therapie voor nodig gehad (en een flinke burn-out) om mezelf weer terug te vinden. Ik heb ook veel van deze tijd geleerd. Veel over mezelf geleerd ook. En waar ik in het begin de fout bij mezelf legde – ik ben niet goed genoeg, anders laat je iemand toch niet zó vallen – weet ik nu wel beter. 

Ik heb mezelf en mijn eigenwaarde teruggevonden. En meer dan ooit weet ik: ik ga me nooit meer aan de ander aanpassen om aan zijn wensen te voldoen. Ik ga mezelf niet meer dag in dag uit wegcijferen.  Want het eind van het liedje was dat ik mezelf kwijt was. Een schim was van de Nienke van vóór mijn relatie met mijn ex.  Omdat scheiden niet in mijn woordenboek stond. Trouwen doe je maar één keer en je blijft samen voor de rest van je leven. Ik weet inmiddels wel beter. Ik was gewoon bang. Bang om er alleen voor te staan. 

Vijf jaar later ben ik nog steeds alleen. Maar weet je, ik ben gelukkiger dan ooit. Ik heb geen relatie nodig om te bevestigen dat ik goed genoeg ben. Ik hoef me niet meer aan een ander aan te passen. Niet meer te weg te cijferen om opmerkingen als  “als je het zo slecht hebt, dan ga je toch weg?” of als ik na wéér een avond alleen op de bank voorzichtig aangaf dat ik het niet zo leuk vond, “als je me als een gekooid vogeltje thuishoudt, dan ben ik weg” als antwoord te krijgen. Ik ben beter af alleen, dan eenzaam in een huwelijk met iemand die niets om me gaf. Die me alles in mijn eentje liet oplossen en zelf lekker de hort op ging. Op de vlucht.

Ik heb mensen om me heen die me ontzettend dierbaar zijn. Die me laten merken dat ik het waard ben. Die me aandacht geven, helpen als ik dat nodig heb. Die altijd voor me klaarstaan. Die alleen om me een knuffel te geven als ik me rot voel in de auto stappen en daar een half uur voor rijden. Die me laten voelen dat ik helemaal niet alleen bén. Want ik heb mensen die écht van me houden. Bij wie ik mezelf mag en kan zijn. En die me nooit maar dan ook nooit het gevoel geven dat ik niet goed genoeg ben. Echt. Ik ben zo veel beter af.