Mannen en ik zijn niet voor elkaar gemaakt. Ik denk dat dat de conclusie is na een mislukt huwelijk en zeven jaar single zijn. Een serie hopeloze dates, een fantastische friend with benefits en nu iemand van wie ik dacht dat ik eindelijk die man gevonden had aan wie ik mijn hart durfde toe te vertrouwen.
Maar na een half jaar elke dag contact, weekendje weg, emotionele en fysiek ongekende klik, lijkt het er toch weer op dat ik op een gruwelijke manier bedonderd ben. Ik wil er niet te veel details over loslaten, maar dit was er eentje in de categorie waarvan mijn psycholoog zelfs zei: “na tien jaar in het vak denk je alles wel meegemaakt te hebben en dan kom jij met dit verhaal.” Tja. Laat dat maar aan mij over. Mijn leven is een aaneenschakeling van dat soort dingen.
Het probleem voor mij is wél nu, dat ik het contact met mezelf weer totaal kwijt ben. Terwijl ik me na mijn scheiding had voorgenomen nooit meer zó kapot te gaan door een man. Het lijkt wel dat hoe slechter je mij behandelt, des te harder ik mijn best ga doen om je vooral niet kwijt te raken. Ten koste van mezelf. Iets met ezel en een steen. En ik ben daar klaar mee.
Ik was al gestopt met die stomme dating apps, maar deze man liep ik tijdens een avond stappen tegen het lijf. Een pats-boem-klik waarvan ik dacht dat het alleen in films bestaat. En voor mij dé reden om, ondanks heel wat hobbels op de weg, toch te kijken of het wat kon worden tussen ons. Op een rustig tempo en zonder druk. We zien wel. Nou. Kennelijk is de uitkomst dat het mega makkelijk is om mij om de tuin te lijden, me mijn hart te laten verliezen op een manier dat ik nu niet weet wat ik met mezelf aan moet.
Zat mijn gevoel dan zó ontzettend mis? Heb ik überhaupt wel een innerlijk kompas? Heb ik toen ik hem eenmaal durfde te vertrouwen een vrijbrief gegeven? Ik weet het niet. Maar het is haast iets waarvoor ik me schaam. Hoe lukt het anderen om zo makkelijk van de ene relatie in de andere te springen? Na een huwelijk meteen door samenwonen met de volgende? Weer een liefde voor het leven vinden met een samengesteld gezin en helemaal gelukkig? Wat is er mis met mij? Waarom ben ik de loser die al 7 jaar single is en de ene rampzalige kerel na de andere treft en alwéér door haar vriendinnen opgeraapt moet worden? Die met tassen met cadeautjes, flessen drank en héél véél liefde en geduld wéér een avond opofferen om mij te verrassen en te supporten?
Ik ben er echt wel klaar mee. Met iemand durven vertrouwen en op mijn bek gaan. Met mezelf. Voorál met mezelf. En ook met de opmerkingen dat ik vertrouwen moet hebben en dat ik het verdien om die éne man tegen te komen die het wél waard is. Kan daar helemaal niks mee. Want de kans dat dát gebeurt, daar geloof ik niet meer in. Ik ben wel weer goed genezen. Mannen en ik, overduidelijk geen goede combinatie.
