Ik een maagverkleining?! Maar dat is toch voor mensen van 200 kilo die elke dag eten bij McDonalds? Die niet sporten en zich volvreten met ongezonde dingen? Ja die zullen er ongetwijfeld zijn. En nee, zo ben ik niet. En toch heb ik een maagverkleining nodig. Iets dat ik ontzettend confronterend vind. Want ook in mijn hoofd is zoiets rigoureus voor de enorme dikkerds. En zo zie ik mezelf niet.
Maar feit is dat ik al jarenlang te zwaar ben. En dat het me zonder hulp en drastisch ingrijpen niet lukt om af te vallen. Al vijftien jaar ben ik vrijwel constant aan het diëten. En als ik dat een keertje niet doe, dan nóg ben ik steevast met eten bezig. De héle godganse dag door. Sla ik ontbijt over onder het motto “dat scheelt weer 250 calorieën”. En dan noem ik het ‘intermittent fasting’ want dat is de hype op het moment. Het werkt alleen niet voor mij. Of toch wel: het zorgt er al een half jaar voor dat ik in ieder geval niet aankom. Dat is voor mij namelijk al heel wat.
Om je een indruk te geven van hoe de constante strijd in mijn hoofd is geef ik een voorbeeld van een gemiddelde dag. En zul je zien hoe stom mijn brein soms denkt en hoe nog veel dommer ikzelf dan daadwerkelijk doe. Dat zal wel iets zijn dat slanke mensen zonder eetproblemen niet hebben. En waarom zij slank zijn en ik niet.
Na zwarte koffie als ontbijt ga ik na mijn werk. Tegen de tijd dat ik op kantoor aankom is het 9 uur en begint mijn maag toch wel te rammelen. Maar ik mag van mezelf nog niet eten. Wat soms best lastig is als jij degene bent die de koekjes en snoeppot op de zaak vult. Op wilskracht lukt het me om de snoeppot te weerstaan. In de ochtend dan. Pas om 11 uur mag ik van mezelf eten. Meestal dan 2 wasa crackers met mager beleg. Of van die vieze Fjord crackers waar niks in zit. En die dus ook zo smaken: naar niks. Als het druk is merk ik soms niet eens dat het al 11 uur is. Dan moet ik van mezelf wachten met eten tot half 1, want dat is onze vaste lunchtijd.
Dat gaat meestal weer met wasa crackers. Met muhammara, of filet americain. Of, als mijn salaris net binnen is, met een duur broodje van de Plus met een even dure belegkit. Met carpaccio. Of brie met honing en walnoot. Met een glas water erbij.
Dan om drie uur. Dan begint de ellende. Want dan hoor ik die koektrommel me roepen. Met café noirtjes. Of wat ik er die ochtend ook maar in gedaan heb. Dat ik fruit meegenomen heb van thuis “vergeet ik”. Want eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik negen van de tien keer dus dat koekje pak. En ook wel eens twee. Om een kwartiertje later ook nog eens een graai te doen in de snoeppot. Gevolg is dat ik boos word op mezelf. Wéér de mandarijntjes niet gegeten en voor de ongezonde suikers gekozen.
Als avondeten eet ik met mijn kinderen mee. Een normale maaltijd. Niet overdreven groot. En meestal lukt het me om in de avond niet te snacken. Dat mag van mezelf namelijk alleen in het weekend.
Als ik alles zou eten wat ik zou willen eten, dan ben ik bang dat ik nóg dikker word. Ga ik uit eten met slankere personen, dan wordt het een sport om zoveel mogelijk te laten liggen. Dat ik maar net aan voldoende heb. En dan maar hopen dat mijn bord snel wordt weggehaald. Zodat ik niet nog stiekem frietjes ga jatten. Van mijn eigen bord dus. Ken ik iemand goed, dan eet ik meer. Maar nog steeds mag ik dan van mezelf mijn bord niet leeg eten. En kies ik óf een voorgerecht óf een toetje. Want allebei mag niet.
Frisdrank drink ik amper. Want: suiker. Light ook niet; dat vind ik vies. Het enige dat ik lekker vind is tonic. En daar drink ik de zero variant van. Verder water, thee of spa rood. En twee bakken koffie op een dag.
Soms heb ik dagen dat ik jaloers ben op hoeveel anderen kunnen eten. Zonder een grammetje aan te komen. En hoe ik mijn best moet doen om juist niet te eten. Om maar niet aan te komen.
En nu dus toch dat traject voor maagverkleining. Want al weeg ik geen 200 kilo en heb ik geen BMI van 40+. Ik heb wél een BMI van 35. En dat is te hoog. Daar komt bij dat ik al jarenlang een te hoge bloeddruk heb. Onlangs is uit bloedonderzoek gebleken dat mijn bloedsuiker te hoog is: ik heb diabetes type 2. Oh en ook nog nierschade. Doordat mijn lever de afvalstoffen niet meer verwerken kan, zit er teveel eiwit in mijn urine.
Hoog tijd dus voor drastisch ingrijpen. Want na 15 jaar élk dieet onder de zon te hebben geprobeerd, na 20 kilo afvallen en er er net zo hard weer bij (en dat een keer of drie of zo in die 15 jaar tijd) ben ik wel klaar voor actie. En al voelt het stiekem een beetje als falen, dat het me niet lukt, weet ik ook: mijn lijf kan dit niet meer alleen oplossen. Dus het is óf mijn leven lang medicijnen en mijn leven lang strijd en een vreselijke haat voor mijn lijf, óf een operatie. En dat is ook iets voor de rest van mijn leven. Maar hopelijk met de bijwerkingen dat de diabetes in remissie gaat, de bloeddruk weer onder controle komt, de nieren en lever weer kunnen doen wat ze horen te doen. En een slanker lijf. Dat vast ook wonderen voor mijn zelfvertrouwen gaat doen.
