Creatief zijn zit in mijn genen. Mijn vader en opa zijn en waren ware kunstenaars. En vroeger als kind deed ik niks liever dan tekenen, schilderen en knutselen. Ik fietste op zaterdag regelmatig naar de winkel van Heutink om daar mijn zakgeld uit te geven aan materialen, en ik volgde cursussen. Ik legde er mijn kinderziel en zaligheid in. Toch werd er door anderen vaak op neergekeken, ook door mensen die belangrijk voor me zijn. En helaas heb ik de karaktertrek dat ik me hier door laat beïnvloeden. Ik deed niet meer wat me zoveel plezier gaf. Hoe stom! Want degene aan wie ik me aanpaste heeft het nooit gemerkt waarom ik er mee stopte. Ik legde me toe op sporten en mijn vriendinnen en dacht daardoor niet meer aan creatief zijn.
Pas de laatste paar jaar komt daar weer verandering in. Toen handlettering helemaal in de mode kwam ging ik mee met de trend. Ik vond het geweldig en was er ook best goed in. Ik gaf er zelfs workshops in. Ik verloor denk ik juist daardoor weer mijn plezier. Want hobby werd inkomsten en al was het een leuk zakcentje, na mijn scheiding heb ik het niet meer opgepakt. Ik verzandde weer in bankhangen.
Toch merkte ik dat ik niet gelukkig word van elke avond netflixen. Alle dagen lijken zo op elkaar en het levert me niets op. Dus af en toe begon ik weer met een creatieve bezigheid, zoals borduren. Of ik deed een workshop met een vriendin en ging weer ouderwets een quote handletteren. En heel langzaam kwam mijn plezier weer terug. Ik heb de bevestiging van anderen niet meer nodig en doe wat mij plezier geeft. Dan maar tuttig gefröbel. Ik vind het leuk dus doe ik het, Voor een ander doodnormaal om te doen wat je blij maakt, voor mij is het iets met betekenis. Niet langer het gevoel hebben dat ik me moet verdedigen voor iets wat ik leuk vind.
Ik word blij van een borduurwerkje dat ik ergens neer kan zetten. Ik word gelukkig van een mooie urban sketch met waterverf. Of oorbellen dragen die ik zelf gemaakt heb. Een ander daarmee blij maken, omdat ik natuurlijk niet maar één paar gemaakt heb maar vijf. Een zelfgemaakt kerstkaartje – al verdwijnt die net zo meedogenloos in de papierkliko – vind ik geweldig om te versturen. Zeker als mijn jongste dochter aanschuift en meedoet, want ook zij is het liefste de hele dag dingen aan het maken – de bende die dat op haar kamer geeft, zien we dan maar even over het hoofd 😉
