Mijn nagelstyliste heeft ook ADHD. Mijn nagels laten doen is daarom nog nooit zo leuk geweest als sinds ik ze door Marous laat doen. Het is vaak hilarisch, het is geen seconde – wat zeg ik – zelfs nog geen nanoseconde stil en het is vooral een groot feest der herkenning. Maar de vorige keer maakte ze een opmerking, die me nu zelfs een paar weken later nog door mijn hoofd spookt.
“Als ik van iemand hou, dan laat ik niet meer los, hoe slecht je me ook behandelt.” Zo dames (en Willem). Ik kan je vertellen dat ik dus langer dan die nanoseconde stil was. En meteen daarna keihard riep: dat heb ik ook!!
Zoals ik al zei; het zette me aan het denken. Ik ben namelijk niet iemand die snel voor een man valt. Ik vind maar zelden iemand leuk genoeg om mijn aandacht te trekken. Maar áls ik eenmaal iemand leuk vind en ik val voor hem, dan word ik net een klein aapje dat aan iemands rug hangt. Wat er ook gebeurt: ik laat niet los. Echt niet. Alsof ik met secondelijm vastgeplakt zit. Dat is voor die ander waarschijnlijk makkelijk om te weten – want zolang je weet dat ik van je hou, dan zit het goed. En kun je me dus als een soort boksbal heen en weer beuken.
Wat er gebeurt is dit: ik vind je leuk. Ga in een soort van hyperfocus. Liefde maakt blind en dat soort shit. Nou, ADHD dus ook. Want tegen de tijd dat de honeymoonfase voorbij is, zit ik er al zo diep in dat ik niet meer los kom. En in mijn geval begint dan de ellende. Want dat gaat dus ten koste van mij. Je kunt bij mij vreemdgaan wat je wilt. Me alleen laten op momenten die er echt toe doen – de momenten dat je me eigenlijk helemaal niet alleen zou moeten willen laten. Je kunt mij het gevoel geven dat alles wat er aan de hand is, door mij komt. Dat ik niet moet zeuren. Dat het allemaal wel meevalt. Want dan ga ik me nog verder aanpassen aan wat jij nodig hebt. Mezelf nog verder uitschakelen. Opgeven doe ik niet. Niet als je vreemdgaat, niet als je liegt, niet als ik diep van binnen weet dat ik ongelukkig ben en dat dingen anders moeten. Nope. Want opgeven staat niet in mijn boekje.
Had ik al gezegd dat je tegen mij kunt liegen? Yep. Echt. Schandalige leugens. Je komt er makkelijk mee weg. De man die gevoelens bij me losmaakte die ik nog nooit niet eerder gevoeld had, die was er echt heel goed in. Ik dacht vorig jaar zomer dat ik ein-de-lijk gevonden had wat ik altijd zocht. Ik viel als een blok voor hem. Maar het bleek dat hij zijn leugens in waarheden verstopte en me heel subtiel bewerkte zodat ik hem geloofde, maar desondanks loog hij alsof het gedrukt stond. Hij speelde zó in op mijn empathie en de dingen die ik meegemaakt heb in mijn leven, dat ik dacht “iemand kán gewoon echt niet over dit soort dingen liegen. Dat bestáát gewoon niet.” Terwijl ik uiteindelijk, na heel lang speuren en honderdduizend keer twijfelen diep van binnen wel wist; dit klopt niet.
Maar ja, het bleek dus dat zelfs als ik 99% zeker ben, ik nog steeds niet los laat. Want stel je toch eens voor hè, zonder ‘bewijs’ kan het tóch zijn dat hij de waarheid vertelt…”En stel dat dat zo is, dat het die ene procent is, hoe moet hij zich dan wel niet voelen dat ik hem niet geloof!” Een ander had al lang losgelaten. Ik gok dat mijn vriendinnen meermaals gedacht moeten hebben dat ik niet spoorde. Maar uiteindelijk liet ik los. Soort van. Alle gesprekken gewist, foto’s gedelete, telefoonnummer geblokkeerd. En gedeblokkeerd, weer geblokkeerd en weer gedeblokkeerd. Maar nu toch al een paar maanden echt geblokkeerd.
Het is een patroon. En eentje waar ik mijn draai nog niet in gevonden heb.
Ik val op het type man dat niet goed voor mij is. Zelfverzekerd, tikje dominant, charmant, grappig en stoer; mannen die me helemaal ‘vrouw’ laten voelen. Maar dus ook het type dat me gaat lovebomben, misbruik maakt van mijn empathisch vermogen en mijn neiging om me aan te passen en zelfs weg te cijferen. Zolang hij maar gelukkig is…..past Nienke zich wel aan!
Ik had me heilig voorgenomen dat het me niet nog een keer zou gebeuren nadat ik na mijn scheiding met iemand aan het daten was die me ghostte, na een paar maanden opeens weer opdook en me weer langzaam binnenhengelde. Aandacht blijft een trigger en ik merkte dat ik twee keer weer bijna in die valkuil viel. Maar ik besefte me dit keer nét op tijd dat ik naar mijn gevoel moest luisteren en trapte op de rem. Gaf mijn grenzen aan en hield daaraan vast. Daar werd ‘ie kinderachtig boos van, maar ik voelde me kinderachtig goed over mezelf. Ik had het voor het eerst van mijn leven onder controle. Hatsa! Girlpower en zo. Maar amper een half jaar later overkwam het me opnieuw. Ik denderde al koprollend die kuil in en ik ging er haast kapot aan. Hoe kan ik ooit nog iemand vertrouwen? Hoe kan ik mezelf nog vertrouwen? Mijn kompas is stuk wat mannen betreft. En naar mijn intuïtie luister ik dus niet.
De volgende keer dat ik iemand tegen het lijf loop die ik leuk vind, die me vlinders geeft, weet ik in elk geval wat ik moet doen. Héééél hard de andere kant op rennen. Dit aapje gooit de secondelijm de kliko in. Ik ga nooit meer vastzitten aan iemand. Ik blijf liever los.
deze blog is eerder gepubliceerd op dedopaminas.nl. Hét online platform voor vrouwen met ADHD.
