Superstorm in mijn hoofd

Wát een jaar. En dat is best een beetje een understatement. Dit jaar is pittig. Het is een jaar van vallen, nog harder vallen, zwarte dagen, superstorm in mijn hoofd, paniek, moedeloosheid, depressie, bang zijn, mezelf verliezen. Maar ook het jaar van groeien, opstaan, leren, voor mezelf opkomen en mezelf weer terugvinden. 

Op mijn werk hadden we pas geleden een Heidag. Met het thema het vinden van je “purpose”. Zo’n term waar mijn nekharen recht overeind gaan staan. Waarvan ik meteen in de weerstand schoot en écht geen zin had om de voorbereidende opdrachten te doen. Ik word chagrijnig, bokkig (en misschien zelfs een beetje kinderachtig) van een tekst die doorspekt is met nietszeggende Engelstalige termen, zoals dus “purpose” en “personal growth hacker”. Bleh. En toen ik ook nog las dat ik mensen om me heen moest benaderen om acht (!!) vragen te beantwoorden over mij en hoe ze mij zien als persoon en welke rol ik heb in hun leven, had ik er al helemaaaal geen zin meer in..  Maar goed. Je hebt er natuurlijk helemaal niks aan om met zo’n instelling een Heidag in te gaan, dus ik heb braaf de opdracht gedaan en zélfs aan vriendinnen en een collega gevraagd om mee te werken. 

Het eindresultaat van die Heidag is dat ik best overdonderd was door de antwoorden die ik kreeg van mijn vrienden en collega. Het was waardevol. En emotioneel. Ik heb nogal eens de neiging om hard voor mezelf te zijn en zie vaak niet wat ik voor een ander beteken – de rol die ik mezelf toebedeel is veel kleiner dan de rol die ik in werkelijkheid blijk te hebben. Ik heb geen ‘purpose’ of hoger doel gevonden voor mijn werk of privéleven. Maar ik heb wél voor mezelf helder gekregen wat mij energie kost en wat me energie geeft. En daar ben ik vervolgens mee aan de slag gegaan.

Op social media (en ook hier op mijn site) stel ik mezelf vaak kwetsbaar op. 

Omdat ik ervan overtuigd ben dat social media méér is dan alleen maar laten zien wat voor geweldig leven we allemaal wel niet hebben. Want de realiteit is: dat hebben we niet. Niet altijd! We hebben allemaal onze kwetsbaarheden, pijnpunten. Onze avonden onder een dekentje op de bank, terwijl we ons shit voelen. Social media is een beetje ontsnappen aan die realiteit. En dus posten de meeste mensen enkel maar die geweldige momenten. Ik doe dat ook. Laat het zien in story’s als ik een avondje stappen ben, een bruiloft heb, leuke dingen doe met mijn meiden. De hosanna-posts. En die zijn soms wel confronterend als je zelf onder een dekentje op de bank zit terwijl je je niet zo jofel voelt. Of eenzaam. Omdat jij ook had willen stappen maar niemand zin had. Of welke reden dan ook. Maar ik laat het dus óók zien als het minder gaat. Dan krijg je dus posts met tranen. Of berichten dat ik het even niet meer zie zitten. En de laatste tijd hadden die de overhand. 

Ik hoor van mensen dat ze zich zorgen maken. Terwijl ik juist voel dat het weer goed met me gaat.

Na een jaar ziektewet eindelijk weer 100% hersteld. Door de extra hormonen heb ik minder last van die overgangsklachten en zijn mijn depressieve buien weer voorbij. Maar dat betekent niet dat het nu ineens weer helemaal hosanna is. Integendeel. Ik ben en ik voel me kwetsbaar. Ben snel van slag. En een reeks ‘kleine’ dingen kan ervoor zorgen dat ik me uit het lood geslagen voel. Dat gebeurde twee weken geleden ook. Ik kreeg in een paar uur tijd een soort “superstorm” in mijn hoofd. Die resulteerde in een impulsief besluit: even geen social media deze maand.

De superstorm bouwde zich snel op. Het was een paar dagen voor Robins verjaardag. Die normaal niet zo beladen is, maar dit jaar, omdat hij 18 geworden zou zijn, dus wél. Eerst kreeg ik een melding dat er een reactie was hier op mijn site. Van iemand met wie ik vier jaar geleden een paar weken datete. Die mij ghostte – waar ik gek genoeg nog begrip voor kon hebben ook. Na een aantal periodes van dan weer wel en dan weer geen contact, bleek dat ik niet blij was met dat contact. Ik schoof dat gevoel van me af – uit een soort verplichtingsgevoel of zo – tot ik me realiseerde dat ik in een patroon zat. Een aantal wuivende rode vlaggetjes deden me net op tijd inzien dat ik moest luisteren naar mijn eigen gevoel. Ik verbrak het contact en blokkeerde hem op alle social media, mijn telefoon en zelfs e-mail.. En ook hier op de site – omdat hij vlak nadat ik hem blokkeerde een nare reactie postte. Ik kreeg nu dus wéér een melding dat hij een reactie wilde plaatsen. En dat viel helemaal verkeerd. Ik werd bang en voel me heel erg onveilig. Het voelt stalkerig dat hij na vier jaar(!!) maar steeds weer terug blijft komen. En behalve er een melding van doen bij de politie, kan ik niks. 

Ik kreeg daarna een gesprek met iemand in de DM op Instagram, met wie ik wel vaker af en toe contact heb. Binnen no-time voelde ik daarbij óók weerstand en werd ik boos op mezelf omdat ik het gevoel had dat ik me moest verantwoorden naar iemand die ik notabene niet eens persoonlijk ken! Stap twee in de opbouw naar de storm. De volgende bleek een ander nare DM (waar ik al eerder over schreef) en toen maakte mijn jongste dochter een opmerking die voor mijn ADD-hoofd de druppel was. Ken je die meme van een van de karakters uit Looney Tunes die zowat ontploft? Die kat? Wacht, ik zoek hem op.