Mijn vorige blog sloot ik af met: zei ik dat het allermoeilijkst van mijn maagverkleining is om eten en drinken te scheiden? Wacht. Nee. Dat klopt niet. Het állermoeilijkst is de mentale kant van mijn maagverkleining. Want er verandert zó ontzettend veel op het mentale vlak! En dat is iets waar ik nu tegenaan loop.
Ik vergelijk mijn maagverkleining weleens met mijn eerste zwangerschap. Als je voor het eerst zwanger bent, dan bereid je je mentaal voor op moeder worden. Je leest boeken, hoort verhalen van andere moeders en je denkt dat je wel een beetje kan verwachten hoe het zal zijn. In de praktijk is het echter totaal anders! Niks kan je voorbereiden op dat moedergevoel, de veranderingen in je lijf, de verantwoordelijkheid voor dat kleine mensje 24 uur per dag, hoe je relatie met je partner verandert en zelfs stuk kan gaan. Bij mijn maagverkleining voelde het ook zo. Via instagram had ik (en heb ik nu na mijn operatie nog steeds) veel contact met mede-maagverkleiners en dat is tof. Ik dacht dat ik voorbereid was. Maar boy, was I wrong!
Mijn spiegelbeeld matcht niet
Nu ik een jaar verder ben, is de honeymoon fase wel echt voorbij en is mijn leven nu, de ‘nieuwe normaal’. En dat is positief, maar het is ook wennen. Want mijn hele volwassen leven bracht ik door als iemand met overgewicht. Ik zag elke dag een bepaald spiegelbeeld. Een bepaalde reflectie in een winkelruit. Schrok me te pletter als een ander een foto van me nam – ziet een ander mij zo?? Ben ik echt zó dik? Dat kritische stemmetje in mijn kop vierde elke dag feest! Ik brandde mezelf helemaal af. Hoe anders is dat nu! Als iemand een foto van me neemt ben ik verbaasd. Ben ik dit echt? Zo slank? Het matcht nog niet met het plaatje van mezelf in mijn hoofd. Want mijn hoofd is dat slanke beeld nog niet gewend. Want joh, 20 jaar lang was ik te dik en zag ik wat anders. Begrijp me niet verkeerd – ik ben echt blij met hoe ik er nu uitzie. Maar mijn hoofd kan het soms niet helemaal bijhouden.
Ik word anders behandeld
Waar ik ook moeite mee heb, is met hoe ik anders behandeld word door andere mensen. En dat is iets wat mij en dan vooral de Nienke die ik jarenlang was, best wel kwetst. Ik ben me ervan bewust dat ik nu een andere uitstraling heb. Ik zal bijvoorbeeld sneller sjans hebben op straat of in de kroeg. Omdat ik meer durf en mezelf mooier vind. Benaderbaarder ben. Maar anderen vinden mij kennelijk óók mooier, want ik zie nu reacties van mannen die me voor mijn operatie echt geen blik waardig gegund zouden hebben. Waar ik op dating apps voor de operatie in een week tijd een stuk of 100 likes kreeg (wat ik toen al ontzettend veel vond), waren het er afgelopen zomer binnen een week 1400!! Veer.tien.hon.derd. Het gaat echt helemaal nergens over.
Maar wat ik bedoel met anders behandeld worden, is vooral de interactie met mensen in het algemeen – niet op dating vlak. Gewoon het dagelijkse leven. Het lijkt wel of mensen me meer de moeite waard vinden nu. Alsof ik er nu ik slank ben meer toe doe. Ik krijg geen nare blikken meer als ik iets eet op straat. Of een ijsje eet met mijn dochters. Mensen zijn oprecht aardiger. Ik kan niet zo goed uitleggen waarom en wanneer dit zo voelt, maar ik hoor dit van meer mensen die ook de operatie ondergaan hebben of op een andere manier veel zijn afgevallen. De maatschappij veroordeelt je op je fysiek. En om dat gevoel zo echt te voelen, om dat te merken, is keihard. Want ik ben nog steeds dezelfde Nienke. Ik ben méér dan mijn gewicht. Of de kledingmaat die ik draag.
Ik vind het mentaal zwaar
De achtbaan komt tot stilstand, de honeymoon is voorbij. Dit hele traject was al behoorlijk pittig, maar nu is het mentaal echt kei- en keihard werken om het allemaal bij te kunnen houden. En als ik heel eerlijk ben, valt de mentale kant van mijn maagverkleining de laatste tijd behoorlijk zwaar.
