Op het moment dat ik dit berichtje post, ben ik al veel langer dan 1 jaar post op – 1 jaar na mijn maagverkleining bij WeightWorks. En wat een jaar is het geweest! Ik zou het zó weer over doen. Want wat ben ik blij dat ik de stap gezet heb. En tóch wil ik nog even aandacht geven hoe het nou echt is, leven met een maagverkleining.
Na een jaar kan ik zeggen dat ik inmiddels wel de boel op de rit heb. In een jaar tijd ben ik 38 kilo afgevallen. Ontelbaar veel centimeters verloren. Van kledingmaat 46 (paste nog nét) naar maat (meestal) 38. Van cup E terug naar een bescheiden D en soms zelfs C. Wat ik persoonlijk best jammer vind 😉
Ander lijf
Het is namelijk best wel wennen hoor zo’n kleiner lijf. Vanaf grofweg mijn 18e ben ik te zwaar geweest. Leefde ik van dieet naar dieet en schommelde daardoor tussen de 80 en op mijn zwaarst 108 kilo. Nu zie ik een 6 als eerste getal op de weegschaal. Het grote verschil laat zich zien aan mijn lijf. Heb ik heel veel overtollig vel? Nee, dat valt wel mee. Maar is mijn lijf nu mooi? Ik zelf vind van niet. Door een keizersnee heb ik een overhangende buik en dat is niet weg. Daarvoor zou ik nog meer moeten afvallen en zelfs dán zou het niet helemaal weg zijn. De enige optie om ooit weer een strakke buik te hebben zou een buikwandcorrectie zijn. Mocht iemand nog een geldboompje in zijn tuin over hebben, laat het me dan weten. Want tot die tijd is dit voor mij echt geen optie. Hierdoor draag ik qua broeken een maat groter dan ik zou kunnen dragen, omdat ze bij mijn buik anders niet dichtgaan. Ik baal ervan, maar het zij zo. De ‘schade’ bij mijn borsten is ook wel zichtbaar. Ik heb gelukkig nog wel een boezem over, maar ik vul mijn bh’s niet meer zo goed als voor de operatie. Mijn borsten zijn niet vol en rond meer. Maar eerder gerimpelde rozijntjes. Is het mooi? Nee. Kan ik er mee leven? Zeer zeker wel. Ik ben 43, heb drie kinderen op de wereld gezet. Mijn lijf wordt nooit meer zo mooi als voor mijn zwangerschappen. Ik vind het wel prima zo.
Dumpings
Qua eten weet ik inmiddels ook goed wat ik kan eten en wat niet zo goed gaat. Over het algemeen heb ik niet vaak dumpings. En als ik ze heb, dan is het vaak van zuivel of volle melk in bijvoorbeeld cappuccino, óf van heel vet of koolhydraatrijk eten. Ik kan echt nog wel patat eten – de meest gestelde vraag die ik krijg over mijn maagverkleining: kan je nog wel patat eten? – maar als ik het bij een patatje zonder hou is de kans groter dat het goed gaat dan wanneer het een patatje speciaal is. Maar dan nog waarschuw ik mijn kinderen voordat we patat eten dat het verkeerd kan vallen. Buiten de deur eet ik het daarom liever niet. Als het dan fout valt, dan liever thuis.
Vóór de operatie was ik echt bang voor dumpings. En best wel een beetje terecht, want bij een dumping voel je je gewoon hondsberoerd. Een dumping betekent in feite dat voedsel te snel van je maag in je darm komt. Die reageert daarop met een soort stressreactie. In mijn geval: ik heb dan een hartslag van boven de 130 (waardoor mijn fitbit dit altijd ziet als sporten en een workout registreert) en ben dan meestal kotsmisselijk en als ik echt ‘geluk’ heb, moet ik rennen naar de wc omdat ik dan diarree krijg. Echt geen pretje. Zeker niet als dit gebeurt van een cappuccino onderweg en je mag hopen dat er snel een tankstation komt zodat je naar de wc rennen kunt…. Gelukkig heb ik dit niet zo vaak. Maar vervelend is het wél. Ik heb mijn weg er in gevonden en kies er soms bewust voor om iets wél te eten ondanks dat ik weet dat ik er op reageer. Op snoep bijvoorbeeld. Veel suiker valt niet zo goed, dan word ik enorm slaperig. Binnen een kwartier na een paar dropjes of een stuk chocola zit ik geheid te gapen. Gaat de hartslag weer omhoog. Maar zoals ik zei: ik heb het er soms voor over. Want het is niet zo dat je na een maagverkleining nooit meer ‘ongezonde’ dingen eet. Natuurlijk wel. Ik blijf een mens he? En af en toe heb je zin in chocola. Of ijs. Of patat.
Eten en drinken scheiden
Het allermoeilijkst na mijn maagverkleining vind ik wel dat ik niet meer tegelijk kan eten en drinken. Nooit meer. Als ik thee gedronken heb, moet ik daarna minstens 20 minuten wachten voor ik kan eten. En na het eten moet ik een half uur wachten voor ik drinken mag. En met name dat laatste vind ik best zwaar soms. Dan heb ik dorst en mag ik niet omdat het eten anders te snel in mijn darmen komt en daar kan ik op dumpen. Bij uit eten gaan kan ik vaak nog niet eens 1 drankje op krijgen. Als de bediening langzaam is met het brengen en de bestelling voor het eten al is doorgegeven, dan zit er soms maar een paar minuten tussen en dan baal ik. Want dan heb ik net een half glas ijsthee op bijvoorbeeld – en dan zit ik met een bord vol eten en een mag die nog vol zit met drinken. Gevolg: of koud eten, of heel veel eten laten staan omdat je vol zit… Het restant van het drankje kan ik na het eten vaak ook niet op omdat ik dan dus een half uur wachten moet. Soms smokkel ik een beetje door na het eten een paar voorzichtige slokjes van te nemen. Dat lukt vaak als je nog fijn aan het natafelen bent en mensen nog een toetje nemen of koffie. Maar even snel een hapje eten en door naar de bios – dan bestel ik liever geen drinken dan wel. Daar kijkt de bediening dan raar van op, want volgens mij gebeurt dat niet vaak dat iemand geen drankje bestelt 😉
Zei ik het allermoeilijkst tegen eten en drinken scheiden? Wacht. Nee. Dat klopt niet. Het állermoeilijkst is de mentale kant. Want er verandert zó ontzettend veel op het mentale vlak! Daar gaat mijn volgende blog over. Maar die zit nog in de pijplijn.
