En zomaar opeens is er nog maar een weekje basisschool over voor mijn oudste. De laatste week groep 8. Ze vullen de dagen met oefenen voor de musical, zwemuitjes naar Zeumeren en andere leuke dingen doen.
Mijn dochter heeft twee rollen in de musical, waaronder eentje waarbij ze mag zingen. Wekenlang heeft ze in spanning geleefd, de juffen gesmeekt en ik denk elke dag gestalkt of al bekend was wie de zangrol kreeg. Toen het verlossende woord eindelijk kwam dat zij dat mocht doen viel ze me in tranen in de armen. Omdat ze het zó graag wilde. Een droom die uitkomt.
Kleding werd met zorg uitgekozen. Ze smeekte me met succes om een nieuw jurkje speciaal voor die ene avond. En bij haar outfit horen hoge hakken. Als bambi liep ze haar eerste stappen, maar inmiddels is ze een volleerd hakken-loopster.
Trots paradeert ze door het huis. En meer dan trots aanschouw ik het. Ik kan me de eerste dag in groep 1 nog herinneren. Vol spanning naar de kleuterklas van meester Sander. Nog altijd haar favoriet. Die twee kunnen lezen en schrijven met elkaar. Ik hoop dat er meer van dit soort docenten rondlopen op de middelbare. Die ook de leuke kanten van adhd kunnen zien en af en toe eens een oogje dichtknijpen.
Ik ben een enorme emo-troel. Sta bij het minste of geringste al te snikken. Dus ik vrees dat ik de zakdoeken moet inpakken voor de musical. En voor het uitzwaaien onder applaus van de hele school. Einde van een tijdperk. Op naar een nieuw. De brugklas. Wat heeft ze er zin in. En ik ook.
