18 jaar moeder

4 oktober 2006. De dag waarop ik moeder werd van een prachtige zoon: Robin. Ik ben al 18 jaar moeder. Toch blaas ik geen kaarsjes uit vandaag. Wordt er geen feest gevierd. En dat voelt dubbel. 

Voor degenen die mij niet persoonlijk kennen: Robin overleed toen hij 4,5 was. Hij werd geboren met een bijzonder zeldzame aandoening aan zijn darmen. Voor zover wij weten, was hij de enige in Europa die dat in die ernstige mate had. Vanaf 4 oktober 2006 bestond ons leven vooral uit ziekenhuizen, zorgen om en zorgen voor Robin. Het ging een paar keer bijna fout, maar uiteindelijk kreeg hij een darmtransplantatie in 2009. Helaas was zijn gezondheid door afweeronderdrukkende medicijnen erg kwetsbaar. Op 31 maart 2011 is hij overleden, aan een dubbele longontsteking. 

Ik heb leren leven zonder hem. Maar dat mijn leven sinds hij er niet meer is anders is, dat zal ik niet ontkennen. Er zit ondanks alle goede en gouden dingen in mijn leven ook altijd een klein randje zwart. Hem verliezen heeft iets in de kern van mij geraakt en veranderd. Ik ervaar een gemis dat nooit overgaat en op dagen zoals vandaag extra heftig voelt. 

Want 18 worden, dat is wel echt een mijlpaal. Robin als een volwassen vent. Ik kan me er geen voorstelling van maken. En waar ik me soms nog wel eens kan verliezen in dromen of toekomstbeelden van de meiden, bij Robin kan ik dat niet. Hoe lang zou hij zijn? Wat zou hij leuk vinden en doen als beroep? Een vriendinnetje? Of misschien wel een vriendje? Houden van voetbal of ik denk eerder van snelle auto’s en F1? Ik weet het niet. 

En dat doet pijn. Vandaag mag dat er zijn. Ik vier dat ik al 18 jaar met vallen en opstaan moeder ben. De belangrijkste rol in mijn leven. Alles verbleekt daarbij vergeleken. Ik denk terug aan de mooie momenten met hem en in gedachten hoor ik zijn lach. Geef ik hem een knuffel. 18 jaar. Gefeliciteerd lieve Robin. Bedankt dat je mij moeder maakte. Ik had me geen lieverd zoon kunnen wensen dan jij.